O Κωνσταντίνος Ανδρέου ένωσε την κονστρουκτιβιστική αφαίρεση με ανθρωπιστικές ανησυχίες. Τα έργα του σε μπρούντζο και ξύλο — άλλοτε βιομορφικά, άλλοτε αρχιτεκτονικά — θυμίζουν τη φιλοσοφική δυαδικότητα της κλασικής Ελλάδας: τη λογική δομή και τη συναισθηματική απήχηση. Η αρμονία μεταξύ λογικής και αισθησιακής φόρμας στα έργα του μοιάζει να διαλέγεται με τα πλατωνικά ιδεώδη της ομορφιάς.