Ο Λουκάς Σαμαράς προσεγγίζει το σώμα και την ψυχή με τρόπους αποσπασματικούς και συχνά προκλητικούς. Αν και το έργο του μοιάζει να απομακρύνεται από την κλασική αρμονία, η εμμονή του με την αυτοπροσωπογραφία και τη μεταμόρφωση παραπέμπει στις μυθικές μεταμορφώσεις του Νάρκισσου και του Πρωτέα. Η χρήση χώρων με καθρέφτες και παραμορφωμένες μορφές στο έργο του αντανακλά το ίδιο πνεύμα δέους και αυτοεξέτασης που συναντά κανείς στον ελληνικό μύθο.
